...
5. dzień wodnika A.D. 2012
Zaczynam powoli wracać z otchłani miłości. Uczucia jakie mnie nigdy wcześniej nie dotykało, bez którego żyło mi się zaskakująco łatwo i przyjemnie. Jednak kiedy go już zaznałem stało się ono jakoby filtrem nałożonym na obraz świata. W tym przedziwnym stanie wydaje się, że nie ma rzeczy niemożliwych, wszystko jest proste. Przepełniała mnie radość życia, wręcz euforyczna aura roztaczała się wokół mnie. I to było wspaniałe. Zobaczyłem, że są jeszcze rzeczy na tym świecie, które mogą mnie zaskoczyć.
Tylko że to zdradziecka ścieżka. Kiedy nagle się urywa, okazuje się że nie ma już powrotu, nie można się cofnąć. Trzeba brnąć dalej przez ciemność. Zdarzało mi się już zaznać odrzucenia, przebywać w matni emocjonalnej, dołować się bez celu. Ale nigdy tak długo nie musiałem przedzierać się przez zastępy moich demonów, obrazy z przeszłości i myśli o tym co mogło być.
Widzę już przebłyski Słońca pośród cierni, które wciąż mnie otaczają. Chyba jestem na dobrej drodze do powrotu w szeregi żywych. Nawet me otoczenie zauważa, że z kieszeni znów pogrywają kojarzone ze mną wesołe ItaloDisco, francuski house i hity '80. Jeszcze przemieszane z rzewnym zawodzeniem Bruce'a Springsina, dub-step'owym Mike'iem Possner'em i undergroundowymi utworami Basement Jaxx, ale poprawa jest ponoć widoczna.
Rozsądek podpowiada mi, że powinienem spełnić Jej wolę, odsunąć się, odejść z Jej świata. Bo ja chyba rzeczywiście nie pasuję do Jej bajki. Takie jest Jej zdanie. Nie mogę narzucić Jej siebie. Chcę żeby była szczęśliwa, skoro nie ze mną - trudno, będę to musiał przeboleć. Żywię jedynie nadzieję, być może płonną, że zostawi mi jednak uchyloną furtkę. Może kiedyś znów... Kto wie? Jak mówią uczeni w piśmie, "Czas leczy rany". I choć na moim ciele blizny nie zostają, nad czym niewątpliwie ubolewam, to na duszy szrama zostanie.
Wiele zostało powiedziane, choć niewiele zostało wyjaśnione.
...